"Dwoje Kochanków piecze razem chleb, Spomiędzy traw wygląda księżyc, gdy idą ich cień zlewa się w jeden, Na ich łóżku spoczywa zgasłe słońce. Ze wszystkich prawd wybrali dzień. Schwytali go. Nie sznurem lecz zapachem. Nie burzyli spokoju, nie tracili słów. Ich szczęście trwa niczym przezroczysta wieża. Noc raczy ich słodkimi płatkami. To im należą się wszelkie kwiaty."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz